Drie jaar geleden was ik er voor het laatst: de Paardendagen in Wâlterswâld. En net als toen gebeurde er vanmiddag weer iets bijzonders. Gek eigenlijk, want ik heb helemaal niets met paarden. Geen paardenmeisje geweest, nooit op paardrijles gezeten – en tóch… Zodra ik die paarden zie draven, door mijn lens, krijg ik kippenvel. Echt waar. Mijn keel slaat dicht, mijn ogen worden vochtig. Het is moeilijk uit te leggen, maar het raakt me. Misschien is het de kracht die ze uitstralen, het ritme van hun hoeven, de focus van de berijders, of gewoon de pure schoonheid van het moment. Het is alsof er een soort oerkracht op je af…